Clubinformatie

Barcelona is tegenwoordig minstens zo beroemd als Coca-Cola. Iedereen ter wereld met een beetje kennis van voetbal kent de club, maar dat was vroeger wel anders. Net voor de eeuwwisseling richtte een aantal voetballers uit Catalonië, Engeland en Zwitserland onder leiding van Hans Gamper de club op. De beginjaren waren stroef en het scheelde niet veel of Barcelona was ten onder gegaan. Op het veld liep het niet, financieel lukte het niet de eindjes aan elkaar te knopen en weinig mensen liepen warm om zich aan de club te verbinden als fan of als speler. Hans Gamper klom op tot voorzitter en wist het tij te keren.

Eerste landstitel voor Barcelona

Er kwamen meer clubleden, de populariteit van Barcelona nam toe en binnen de lijnen waren er wat successen. In 1926 werd Barcelona een profclub en drie jaar later nam het deel aan de eerste editie van LaLiga, de Spaanse competitie. Er deden tien teams mee en Barcelona pakte meteen de titel. Toch was dat geen voorbode voor succesvolle jaren.

Droge jaren in Camp Nou

Oprichter en voorzitter Hans Gamper, die inmiddels bekend stond als Joan Gamper, maakte een einde aan zijn leven en de prijzenkast bleef liefst zestien jaar dicht. In de jaren veertig ging het iets beter en pakte Barcelona drie landstitels. De jaren vijftig, zestig, zeventig en tachtig leverden daarentegen samen niet meer dan zes titels op, maar er veranderde veel toen Johan Cruijff benoemd werd als trainer.

De successen van Cruijff

De Nederlandse legende had als speler al vijf jaar voor Barcelona gespeeld en daarbij grote indruk gemaakt, maar zijn echt grote successen kwamen als hoofdtrainer. Het seizoen 1990/91 bracht de landstitel eindelijk weer eens terug naar Camp Nou en maakte een einde aan een reeks van vijf kampioenschappen op rij voor aartsrivaal Real Madrid. En daar bleef het niet bij, want onder leiding van Cruijff volgde nog veel meer succes.

In de acht jaar dat de Nederlander hoofdcoach was in Catalonië werden er nog eens drie landstitels, een Europacup, een Europacup II een Europese Super Cup, een Copa del Rey, drie Supercopa’s en een beker in de wacht gesleept. Barcelona stond weer volop op de kaart in Europa en iedereen sprak weer met ontzag over de club.

Vertrek Figo en afgang Van Gaal

Na die geweldige jaren volgde een rustigere periode. Barcelona probeerde het met verschillende trainers, onder wie Bobby Robson, Louis van Gaal en Llorenç Serra Ferrer. Hier en daar pakte de club een prijs, maar een grote speler op het internationale voetbaltoneel werd het niet. Sterker nog: er braken zware tijden aan. Publiekslieveling Luís Figo besloot ijskoud over te stappen naar Real Madrid, Van Gaal ging zwaar af in zijn tweede periode in Camp Nou en voorzitter Joan Gaspart kapte ermee.

De komst van Frank Rijkaard

Vanaf het seizoen 2003/04 braken er eindelijk betere tijden aan. Met Joan Laporta als voorzitter en Frank Rijkaard als trainer brak de zon door in Catalonië. David Beckham zei ‘nee’ tegen een aanbieding om naar Barcelona te komen, maar Ronaldinho wilde wél en groeide uit tot een superster. Om hem heen speelden sterren als Samuel Eto’o, Deco en Edgar Davids en ondertussen klommen jonge jongens als Carles Puyol, Víctor Valdés, Xavi en Andrés Iniesta op in het eerste.

Guardiola’s grote successen

Barcelona wist twee keer op rij de titel te pakken en veroverde in 2006 voor de tweede keer in de geschiedenis de Champions League. Rijkaard leidde de club net als Cruijff naar Europees succes en bracht het geloof terug bij iedereen. Na hem arriveerde Josep Guardiola, die voortborduurde op het succes en van Barcelona jarenlang de beste club op aarde maakte. Met een geraamte van zelf opgeleide spelers als Lionel Messi, Sergio Busquets, Gerard Piqué, Xavi, Iniesta, Puyol en Valdés was Barcelona niet te stoppen.

In de vier seizoenen dat Guardiola de baas was won Barcelona liefst veertien prijzen, een ongeëvenaarde prestatie. Met hem aan het roer won de club drie landstitels, twee keer de Copa del Rey, driemaal de Supercopa, twee Champions Leagues, twee Europese Super Cups en twee wereldbekers. Tot in lengten van dagen zal iedereen zich het team uit die jaren herinneren als één van de beste teams aller tijden.

De jaren na Guardiola

Na de grootse jaren onder leiding van Guardiola volgden andere successen. Het sterrenteam bleef grotendeels intact en nadat het met Tito Vilanova en Gerardo Martino nog niet leidde tot nieuwe dominantie, slaagde Luis Enrique er wel weer in de prijzenkast dik te vullen. Hij won alle grote prijzen minstens één keer en voegde zich in het rijtje met grootmeesters als Cruijff en Guardiola door opnieuw de Champions League te veroveren.

Supporters van Barcelona

Barcelona is beroemd en geliefd vanwege zijn bijzondere kenmerken. Het bekende clublied, de slogan més que un club (meer dan een club) en de grote sterren die er speelden dragen daar volop aan bij. De Catalaanse wens tot onafhankelijkheid van Spanje levert ook sympathie op bij velen, evenals de keuze om jarenlang geen sponsor toe te laten op het shirt. Daarnaast heeft Barcelona wereldwijd een gigantische schare fans.

De grote groep supporters zijn op te delen in vier categorieën: de clubleden, de supporters die zijn aangesloten bij een fanclub en donaties doen, de Barcelona-fans die deel uitmaken van de wereldwijde community en zich hebben laten registreren als fan en tenslotte de grote groep voetballiefhebbers die de club een warm hart toedraagt. Een kwart van de Spanjaarden noemt zich zelfs officieel supporter van Barcelona.

Het magische Camp Nou

Het stadion van Barcelona geldt als één van de allerberoemdste voetbaltempels op aarde. De club begon ooit in het Camp de la Indústria en verhuisde later naar het grotere Camp de les Corts. Er ontstond meer en meer vraag naar kaarten en in 1957 verrees het stadion zoals we dat nu kennen: Camp Nou. Het was dan weliswaar drie keer zo duur als begroot, maar dat deed er niet toe. Met een capaciteit van 99.354 plaatsen is Camp Nou het grootste stadion op aarde dat door één club wordt bezet.

Voor aanvang van iedere wedstrijd galmt het Cant del Barça door Camp Nou. Het is sinds 1974 het officiële clublied van Barcelona en wordt door iedereen meegezongen, of op z’n minst mee geneuried.

Hoewel Camp Nou dus al ontzettend groot is, liggen er al een aantal jaren plannen om de capaciteit nog verder op te schroeven, naar meer dan 105.000 plaatsen. Dat is echter zo ongelooflijk duur, dat het vele jaren zou kosten om de kosten eruit te krijgen. De vraag is dus of Camp Nou over de 100.000 plekken heen gaat of er net onder blijft hangen. De laatste keer dat het bijna gebeurde was in 2008, maar omdat de financiële crisis toen volop gaande was zag de club af van het plan om extra plaatsen aan te brengen.

Grote wedstrijden

Naast de belangrijkste thuiswedstrijden van Barcelona zelf was Camp Nou ook een aantal keer het decor voor andere grote duels. Het WK 1982 werd bijvoorbeeld gespeeld in Spanje, waarbij één van de halve finales plaatsvond in het Catalaanse stadion. In 1989 speelden AC Milan en Steaua Boekarest de Europacup-finale in Camp Nou en tien jaar later won Manchester United er de finale van de Champions League. Sindsdien wacht Camp Nou op een nieuwe eindstrijd.

Het beroemde shirt

Het shirt van Barcelona is beroemd, populair en heel gewild. Het bekende blauw en rood was al te vinden op het allereerste shirt van de club en is dus nooit meer weggegaan. Er zijn verschillende verhalen over het hoe en waarom van die kleuren, maar de precieze reden zullen we wel nooit te weten komen. De meest logische verklaring is dat oprichter Joan Gamper ze koos omdat FC Basel zijn favoriete club was in zijn eigen land, Zwitserland. En ook die club speelde met rood en blauw.

Tot 2011 geen shirtsponsor

Per jaar gaan er miljoenen shirts van Barcelona over de toonbank. Sinds 1998 maakt Nike de shirts van de Catalaanse club, een deal waarvoor Barcelona gigantisch veel geld krijgt. Voorheen mochten Kappa en het minder bekende Meyba enkele jaren de tenues van de Spaanse grootmacht maken. Pas sinds 2011 staat Barcelona toe dat er een naam van een sponsor op het shirt staat. Uit principe weigerde men ruim een eeuw dat er een commercieel bedrijf werd verbonden aan het shirt. Alleen kinderrechtenorganisatie Unicef mocht zijn naam op het shirt zetten, een deal waarvoor Barcelona zelf geld ophoestte.

Uiteindelijk zwichtte men onder leiding van voorzitter Sandro Rosell voor het grote geld uit de woestijn en kwam de naam van de Qatar Foundation op het ‘heilige’ shirt te staan. In 2017 nam het Japanse bedrijf Rakuten, dat elektronica produceert, die rol over.